Evvelin çehresinde dövünürken dalgalar
Ahir güne berceste mendilden keder damlar
Tenimde sustu şua, dirildi figan ağlar
Ömür boyu çerağı görmedim ki ben kuşlar...



Yüreğin kapısından girince sarı hazan
Isındı hüzün hicran, yaktı kaderi yazan
Boynuma bir ilmek de taktı kabirde yatan
Gönlümde gam çerağı sönmedi ki hiç kuşlar...



Dehlizlerde yangını söndürmeye giderken
Yumruk gibi sıkışan yürekten can akarken
Lal olan akıntıya yelken açmış nehirken
Kirli sular hıçkırdı incindi hüznüm kuşlar...



Kırmızı kandillere beyazdan fitil düşüp
Kutup yıldızlarından bir yorgana bürünüp
Efsunlu rüyaların dudağına sürünüp
Sığınsam hayalime ağlar mı sevda kuşlar...



Beyazlar kirleniyor gecenin siyahında
Çaresizim gölgemin esrik saltanatında
Hüznün sisli dumanlı susuz yalnızlığında
Yalvarırım alnıma vuslatı sürün kuşlar...



Çehremde solgun buğday yağmurunu kaybetmiş
Sükûtu canan etmiş intizarı can bilmiş
El aman aynalarda ayaklanmış tükenmiş
Kulak verip zehrime ahuzar düşün kuşlar...



İçimde yağmurlanır sıla sevda ve hasret
Ortasında kalmışım yalan riya ve gurbet
Kollarından bırakmaz o dinmeyen hararet
Sahi gülü gün gözü gördünüz mü siz kuşlar...


Yıldızları bir yudum içsem olur mu kuşlar
Sokaklarda günahkâr essem olur mu kuşlar
Ölü bir nehir gibi dursam olur mu kuşlar
Çeragında vuslatın sussam olur mu kuşlar
Ruhumun gömleği dar sığmadım ki ben kuşlar...