Eksik kelimelerden kurduk düşleri siyahtan ve beyazdan
iki sokak arası bir cadde boyuydu hayatı süpürmek
kordon boyunda yaşadık ki iki ileri bir geri
denizin deli göğsünde dalga dalga çarptık yıllara
sabır limanıydı her iç çekiş her seviş
delinmeden gökyüzü çürümeden toprak bedenimiz
uzanalı taş yastıklara sevdiklerimiz
güneşin saçlarına tutunduk umutla yandık
istemediğimiz kadar yenildik…


gençliğimizdi her sandal sefası; sallandık
bulutlardı çocukluğumuz uzaklara puslu bakan
uçurtmalara kandık uçtuk. koptukça özgürleştik
acıttığımız ve sevdiğimiz kadardı
inandığımız kadar insandık…


ne zordu taşımak iki kelimeyi cebimizde
cepkenlere saklı saatlerdi geçmişe dalan gözler
yağmura yakalanan kirpiklerde söz damlası
çatılara atılan ilk dişti ısırdığımız hayat
ne tuhaf yelkovan ve akreple ömür oynamak
ve suçlamak saatleri…


tekrarı da yoktu şarkısı da. ölümü yazdık
bir atımlık silahta cümlelerle yaraladık masalları
her kahraman biraz biz, her hayat benzerdi
dünya salıncağında ne çok rüzgâr yedik diz sürttük
gece kimliklerimizi çıkarınca anladık ki
sabah olmadan giyinme vaktidir yalnızlık…


camı kırılmış lamba, çizilmiş plaktı içimiz
üstümüze sıvadılar dünyanın renklerini
ne çabuk büyüttüler çocuk yüzümüzü
ve ne çok eskici var her şehirde
ve imlasız ne çok insan.




İki kelime ikilemidir iki kişiliktir iki kelimeyle söylenir sevmek!