Acılar yıkanırdı hayatın milsiz kıyılarında
ki;
sazlıklar kadife sesinle açardı nehirlerde
inançlı düşlerini verirdin su perilerine unutuş yerine
sevdiğin kadardı aşkın alevli tınısı özlemle yanan
beyaz teninde su damlası sevişmelerdi duruluk
dağılan saçlarında gezerdi rüzgâr
ve içine akıttığın kadardır acı
gamzelerin terk etmeden önce yağmuru…


dans ederdin narin bedeninle parmak uçlarında
neden dizlerin çöktü Lethe…


kararmadan gökyüzü bulanmadan nehir yatağı
bulaşmadan ayrılık dudak izlerine
ne güzeldin sen Lehte
rengin adıydı kent sen gülünce…


üzüm suyuna karışan kansa hüznün rengi
neden dudakların renksiz…


Delos kayalarında kaç kez alçalıp yükseldi sesin;
martılar çıldırdı yırtılan gökyüzünde
nehirler taştı göçtüğün tende
iklimler gezdiren elleriyle saçlarını tarayan
tekrar tekrar öptüğün heykel
defne ağaçları yası öğrendi seninle…


unutmak arınmanın haliyse
bu yaşlarda neyin nesi Lethe…


zambak teninde tutulurdu dolunay
sevdiğin irislerine…
ve unutmakla başlardı çileli aşklar
ölümle yıkanırdı her hatırlayış
ve Lethe deniz gözlerini çalmadan önce;
lekeli rüzgâr alasıydı şiirsi diline kalanlar…


yakana taktığın keder çiçekleri çoğalıyor
neden görmüyorsun…


Lethe, eteklerine döküldüğünde zaman ıslaktı gözlerin
hüzne çevireli yüzünü kirpiklerinle boyandı gece
hançerli ellerinden aktı sular göğüslerini açarken gün
unutmak resmini çizdiğin tuvale saklandı renkler.


şarkılar söylerdin lir çalardın geçmişinde
neden ellerin ağlıyor Lethe…


deniz kabuğu kolyeydi anılar dizisi
hiç boynundan çıkarmadığın
kumsala yazılı izlerdi dizeler dalgaların sildiği
gittiğinde durdurdun dünyayı
gök yalnız
yer suskun
iki cümleydi veda seremonisi…


yüreğin sevgiyi kuruttu mu?
neden ölüyorsun Lethe…


kana kana içsek de neden acıyı unutmuyor dilimizdeki tat!