rüzgar olup
tutabilmek
gözlerini
ihtiyar olmadan
dar sokaklarin
gölgesinde
tut rüzgari
kirmasin yapraklar
seni kucaklarken ellerin
kalir kokusu memleketin
zulamda sakli olan
sana ait
zaman kapida yoksul
üsür hüzünlerde Babam
uzak gözlerime düser
sicak bir mevsim gibi
sagir kentin kulagi
uyumus mülteciligim
el yazmali bir mektup
adresi bilinmiyenlerin adina
sen gelirsin Babam
sabah günesinden önce iceri
yüreginde yüregimi oksadigini bilirim
dokunmasada ellerin omuzlarima
nasirlarinin acisinda ben gecerim
damarlarimda su nehirsiz
iciyor ciceklerin kokusu bahari
hasret düser koynuma
sensiz
yoklugun
gözyaslarim
yürür icimde kimsesiz
Babam
cocuk olur avuclarin
issiz beton sesleri
kapamisti cigliklari
artik kacaktim
sahipsizdim
ülkesizdim
babasizdim
yetim kalmisti
baktigim heryerde gözlerim
usulca cekersin
saclarimda yürüyen ellerini
sen hep Babamsin



15.Mart 2009 Berlin, A. Özenc Yasar