Solgun yüzün beton çığlığı
taramış saçlarını rüzgar gece
yüreğinde yarım kalmış sevdalar
orada mısın ses ver sesime
ceset ceset
kırılmış camlarda görünmez resim olmuşsun
bir gül kokusu eserdi yalnızlığında
kentin sokakları
çığlık adımlarını taşırdı
bir çiçek adın oldu
gül olurdu gözlerin
ceset ceset
geceler hiç olmasın diye
çünkü ölüm değerdi yaralı yüreğine
incinirdi karanlıklarda gözlerin
gündüze ışık olan ağlamaların
her sabah geri döndüğünde
kimse yoktu yanı başında
ayak izlerinde çığlılar mezar oldu
ses ver sesime
oğul bacı kızım
sesimi duyan var mı anne baba
cesetlerin soğuk yüzü tanınmaz bu sesleri
kim adını bilirdi ki sen söylemeseydin
deprem deprem
düştü ellerine o gece ölüm
anne yerine baba yerine
kardeş yerine sevgili yerine
ogul oldun agladin ölüm
ceset ceset
göçük altında soğuk bakışların
umutlara silkinir yaralı düşlerin
çaresiz ağlamalarda yangın
kayıp bir bedendir
ceset ceset
sesime ses verin
sesi mi duyan var mi


17. 8. 2001 Berlin

Özenç Yaşar