Her sabah başka bir ölüme uyanmaktı,
Senden bana kalan son miras.
Sen hiç ölümü tattın mı?
Ve her gece yatağına uzanırken; "Allahım acılarım tükensin,
Al canımı Ya Rabbi!" diyerek uykulara daldın mı?
Dualarda kaybolmak nedir bilir misin?
Adressiz ve nefessiz…

　

Kendi acılarıma kendim merhem olayım.
Tomurcuğum açmışken acılarla solayım.
Her kovulduğum gönlü sevgim ile sarayım.
Ben çaresi olmayan, kapanmayan yarayım...

　
Şimdi aynalar düşman bana, ben de onlara...
Kaçıyoruz iki suçlu gibi birbirimizden.
Gökyüzü eskisi gibi mavi değil, ya da ben eksildim mavilerden;
Sanki daha sönük yıldızlar.
Ay ışığını esirger olmuş gözlerimden.
Geceler??!!
Onlar, daha uzun ve fazlasıyla kara….

　

Acıma sakın bana, bırak yaram kanasın,
Senin gülme zamanın, bu günleri ararsın.
Maziye bakınca da ahlar çeker, yanarsın.
Yırtık resmim elinde, yine beni anarsın…

　
Gecikmiş bir hesaplaşma mevsimidir şu an yaşanan,
Kendimle ve yüreğimin şehrinde rehin olan seninle.
Arsızca seven ve gururunu hiçe sayan benimle...

İçimde damla damla büyüyen sevginle.
Sararmış takvim yapraklarıdır
Rüzgârlarla savrulan.
Her kelimem biraz yetim,
En çok da hüzün
Dudaklarımda donakalan...

　

Geldi ayrılık vakti, bakmayayım yüzüne;
Aklım sende kalmasın, sen de bana üzülme.
Acısı-tatlısıyla geçti ömrüm beyhude
Bu kalp sende atıyor çok iyi bak kendine…

Şimdi, uyanmak istemediğim sabahlar sanki ölüm.
Ansızın çöken sensizlikte dayanması zor,
Ayrı bir zulüm.
Bu sana son sözüm;
Çe k t i r m e!
Vur gitsin, iki gözüm!….