Gökkuşağı renklerinde sarılırım dünyaya
Boğazı turlayan martıların kanatlarında
Elma şekerine hasret küçük Ali’nin yanaklarında
Soğuktan titreyen Rojda’nın morarmış dudaklarında
Ve gece;
Üzerime yağan enkaz parçalarının altında uyanırım sabaha
Utanırım...


Bir gün şehit Birol Elmas olurum Çark caddesine hasret
Aldığım her nefeste aklıma gelir benim için can veren
Göğsünü siper eden gün görmemiş Mehmet’ler, Ali’ler, Selim’ler
Utanırım...


Bir gün küçük yunus olurum iki taş arasına sıkışmış
Sanki yaşam savaşının ağırlığı boynunu bükmemiş gibi
Onca beton üzerine yüklenmiş yerinden kalkamayan
O kadarda büyümüş ki gururdan ağlamayan...
Utanırım...


Bir gün İrfan Öğretmen olurum doğru yolu gösteren
Vatanı için gönüllü memleketini sevdiklerini geride bırakan
Ve bir kara tahta önünde canını teslim eden,
Utanırım…


Daha duvarlara çok çizikler atar ve çok kan akıtırım gözlerimden…
Güler gibi görünse de memleket(l)im
Damla damla dökülür inci taneleri yüreğinden toprağa
Ve daha çok hüzün kokar gülüşleri Anadolu´mun
Çok analar ağlar evladının peşinden, Vatan sağ olsun der ciğeri yanan babalar...
Onca yükün altında ezilir körpe bedenler,
Utanırım...


Bir gün Trabzon olurum bir tutam yeşil
Sakarya, Bolu, Elazığ olurum fay hattına esir.

Bir gün Antalya olurum bir damla mavi
İsyan ederim kadere birazda asi…

Bir gün Hakkâri olurum her yan kırmızı,
Van olurum gözleri yaşlı...


Gün gelir azra olurum küllerinden doğar Anadolu’mun
Gökkuşağı renklerinde sarılım hayata, kardeşliğe dostluğa
İşte ben o zaman
Utanmam,
Umutlanırım.
Kırmızı olurum, biraz da beyaz
Ay olur yüreğim yıldızlar kucağımda
Temel, haydar, boran, Osman olurum.
Gökkuşağı renklerinde severim Vatanımı
İşte ben o zaman Türkiye olurum düşmana inat...