Ömrümce Ö...S...

seni sonbahar ışıklı sokaklarda aradım
rüzgarın haylaz ıslığında
bileklerimde oyuncak saatim
ucu yırtık ayakkabılarımla
kırmızı ufuklu ilk akşam burukluğunu
pencerenizdeki koyu gölgeli boşluğunla tattım
düz kestane saçlı derin gamzeli
sonsuzca iliklerime işleyen
okula gidişli gri sabah yağmurlarıyla

renkli ucuz şeker jelatinleriyle
tanımaya çalışırken güneşi
çiçekli elbiselerine sarılırdım
güneş...çocuksu kabalığımla tutamadığım
avuçlarında yitti...sarman kedi de öyle...
ellerim de...gözlerim sensiz olunca
çocuk parklarında çıplak dallı ağaçları
o cılız bedenin sanarak ağladım hep...
gözlerim sensiz olunca
minicik ayaklarını saran naylon terliğini alıp yanıma
üşümeyi paylaştım yokluğunla...

şimdi kül renkli tuzlu çekirdek kırıntıları yok ceplerimde
kenarları eğik kesilmiş kibrit kutusu kapakları
giymeyi sabırsızlıkla beklediğim şortum
isim şehir oyunuyla ilan ettiğim bir aşkım
ve sen yoksun dut ağacının şefkatli yapraklarıın arasında
gülüş anındaki nefesini çok özledim karpuz reçeli kokulu
aaaaa bak sarı çiyan’ın şiirler yazıyor şimdi bir de sana...

özlemek demek sen demek...
hadi işaret parmağını uzat...
ağlıyorum hâlâ...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir