Bir sabah vakti,
Güneşten önce gözlerin doğdu içime,
Öyle yaralı, öyle narin, ürkek…
Dokunmak, kanatmak tekrar yaralarını,
Kelimelerimle seni yaralamak,
En son arzumdu.


Gözlerini öptüm önce,
Sen gibi bakmayan,
Bin acının siyaha boyadığı yeşil gözlerini,
Sarısının kana bulandığı!
Kirpik uçlarında ki yaşları öptüm!
Bu şehrin lanetli yağmurlarına inat!


Ellerini öptüm sevgili,
Avuçlarındaki kire pasa,
Dudağıma batan hayat kırıklarına rağmen,
Dağlarda açan kardelenleri koydum avuçlarına,
Bunca kedere rağmen,
Umut ektim avuçlarına!


Dudaklarını öptüm,
Lal kesilmiş, kırk düğüm olmuş
Dilinde asılı kalmış,
Sessilik çığlıklarını özgür bırakmak için!
Acılardan arınmış bir alfabe için,
Harfleri aşka,
Kelimelerini beyaza boyamak için,
Öptüm dudaklarından sevgili,
Esaret altındaki kelimelerin yarınlara güzellikler doğurması için…


Öptüm alnından sevgili,
Kaderine pusu atmış kara kışları dağıtmak,
Utanacak ne varsa yazgında silebilmek için,
Yıkayıp yakamozları,
Saçlarına yeniden asabilmek için yıldızları!
Silmek için bu laneti!
Öptüm sevgili, göğsünün orta yerini!


g.sarıoğlu
ikibindokuzun/onikinciayının/dördüncügünü
ikindiyi/terkederken/gün

...