Bir gün “ insanlar ko (r) kmuyor ” dedin
Ve dağlara gittin…

Gözlerime tuz gömdüm, kapattım göz kapaklarımı üstüne
Ellerime ve sesime “ gidin ” dedim.
Gidin!


Koluma yaşamı takan, ceplerime ölüm tohumu bıraktı
Yüzüme gülüşü asan, bakışlarıma kederi astı
Ayaklarıma adımlar veren, yorulmayı ve korkuyu sardı başıma
Kokusu kadardı insanlık… Korkusu kadardı…
Allah dağları verdi, İnsan şehirler kurdu
Ko (r) kuyordu şehirler.

Siy/ âh yontuyordum içime, telaşla
Kırmızı bir dua yakıyordum geceleri
Kendimi sağdım çürümesin diye umut
Dağlara gittin, yandım ben!

Bizi ne eksiltir söyle heval?
İnsan mı?

Ey dağlar, senin bağrında yatıyorsa huzur
Elemi de bende yatıyor,unutma!

Dağları insanlara getiremeyiz
İnsanları da dağlara götüremeyiz.
Ama insan dağ olur
Dağ gibi durur insanlar arasında: tefsir : budur!

Dağ gibi yalanlar arasında bir Dağlı:sen
gibi…

İnsanlar kokuyor gözüm
Korktukları her şeyi…

Ben kendimden korkuyorum, kokum içimde!
Aldatmasın seni gözlerimdeki bahar
Ben de korkularımı doğuran bir kış var
Kaybettiğim tüm mezarların ardından …

Dağlardan geri dön!
İçim acılarla dolu
Geri dön ve acılarından bir dağ ör dizlerinde
Ama elleri olsun eteğinde ızdırabın ve Allah’ın!

Kül risaleleri yaz en baştan
B/ esme (le) nin ateş dilindeki karşılığıdır: Kül
Bilmez bunu insanlar
Dönüp kurtarıcı beklerler gökten
Ya da Tanrıdan

Ne tanrısı ne de elçileridir kurtaran insan/lığ/ı
Kurtarırsa insan kurtarır kendisini
Kül ve dağ’ın insana anlattığı tek şey
Tahammül ve yeniden ve yeniden ve yeniden
Kendini külünden yaratması

Bir başa diklik veren: dikilen yaralardır
Kim yarasını dikiyorsa
Klavuzu olsun yaraların yollarında...

Dünya ve zaman ve dağlar İnsana yazılmıştır bir gelin gibi
Kapıyı aç, Işık gelsin

Bir gün insanlar kokmuyor dedin ve dağlara gittin
Ya d/ ağla kendini sisler arasında
Ya da dağıt kendini bir dağ gibi insanlığın içine


K.Kentli 10.haziran.2009 03:48 Kıztaşı/İst