Vuslatın Saati

Sarmaşık gibi sardı ruhumu karabasan,
Gözleri açık bekler şimdi karatopraklar.
Mevsimleri yitirdim bu muydu senin yasan?
Hasretinle çatlıyor yüreğimde topraklar.

Hazin bir sonbahardı aylardan yorgun kasım,
Yağan ilk yağmurlarla dinmedi akan yaşım,
Gidişinle kanadım zehr oldu yavan aşım,
Dökülürken gönlümden hüzünlendi yapraklar.

Kesilsin istiyorum dalımı kıran rüzgâr.
Izdırâp çemberinde belki ettin intizâr.
Sıcak yaz günlerinde yağarken başıma kar,
Üzgün kalbimi taşır unutulmuş sokaklar.

Durdu; nefesim, sesim dizde kalmadı mecâl.
Sustu kelimelerim sevdamızla dilim lâl.
Gözüm yollara dalar gelirsin bir ihtimâl.
Hatıranla ağlıyor umutsuz kalan parklar.

Can çekişen ağaçlar dayanamaz borana.
Unuttum adını de artık beni sorana.
Bir gün seninde çöker bir sızı ta şurana.
Belki o zaman durur aşkı öğüten çarklar.

Aşkın sarhoşluğunda gitmez başımdan duman.
Karanlık denizdeyim her yan koca bir umman.
Yâr, vuslatın saati sensiz durduğu zaman.
Damarımda kuruyor gönlüme akan arklar.

Coşkun Mutlu / Hüznün Şairi