Kar Bile Sensiz Yağar

Hüzün kokan bu şehrin yorgun sokaklarında,
Kelimeler üşürken kar bile sensiz yağar.
Anıların sustuğu sevdanın parklarında,
Ağlayan gök coşarken kar bile sensiz yağar.

Bin bir çile çekerken gönül denen haneler,
Aşkın dik yokuşunda uydurdun bahaneler.
Buz tutan düşlerimin kirpiğinden taneler,
Süzülüp de düşerken kar bile sensiz yağar.

Veda sözün duruyor vurgun gönlümde hâlâ,
Ve sana demiştim ki dediğin olsun âlâ.
Suçumuz, günahımız neydi söyle dört nala,
Ayrılığa koşarken kar bile sensiz yağar.

Seven zehir mi kadar sevda denilen aşa?
İçimden küfür etmek gelse de derim haşa.
Yaralı sevdiğinin başında duran kuşa,
Hayret edip şaşarken kar bile sensiz yağar,

Semadan dökülenler karışır gözyaşıma,
Hasretin çeke çeke geldim ben güz yaşıma,
Umudum tükenip de çaresiz tek başıma,
Şu dağları aşarken kar bile sensiz yağar.


coşkun mu’tlu

Âlâ: f. (a:lâ:) İyi, pekiyi