Unutmuştum mutluluk kelimesini
Anlamını sadece sözlüklerde kaldığını biliyordum
Yüzümdeki gülümseme yok olmuştu
Gözlerim tekrar ağlamayı başarmıştı
Tüm umutlarım tükenmişti artık aşktan yana…
Nasıl oldu anlamadım
Önce içimde bir mutluluk yeşerdi
Yalanladım inanamadım
Aynalara bakmaktan korkan ben
Uzun zaman sonra aynada gülümsediğimi gördüm
Sanki yok olan umutlarım geri geldi senle…
Ama;
sen nerden geldiğini anlamadığım melek
önce gözlerime baktın tam yüreğin ortasına bir şey saplandı
sonra elimi tuttun sanki kalbim durdu
aslında o sarıldığın an yok mu?
Nerede olduğumu anlayamadım işte o an…
ilk defa gördüm seni o huzur dolu gözlerini…
o cennet kokunun yok mu ah hala burnumda
gözlerimdeki şaşkınlığım mutluluğa dönüştü
ilk defa kalbim hem hızlı hem yavaş attığını hissettim…

dur şimdi iyi dinle sakın bana ben ne yaptım deme
o sıcacık gülümsemen o gözlerindeki masumiyet
yok yok dedim sana sen insan olmazsın
bir meleğin kokusuyla uyandım sanki
dünyada mıyım nerdeyim bilmiyorum…
ama senin olduğun her yer cennet benim için..

geç kalmış sevdalara seslenişti benimkisi
tek duamdı gerçek bir sevda
bir haksızlığa isyandı çığlıklarım
umutsuzlar rıhtımında…
ben yalnızlığı beklerken
çıka geldi aşk bana en umulmadık yerden….


Gözlerimin görmediği, gönlümün seni aradığı bir yerden Hoş geldin…



Ümit Nebil