Saçım, sakalım, çizgilerim
Ak düşmüş yüreğim…

vardı bir sevgilim gözlerim gençken
yeşildi dokunduklarım zamanın birinde
tenime erken mi indi yıllar
yüzüm hangi aynayı seçse değişmiyor
nerde gençliğimdeki yabancı
unuttu mu sevdiklerim
gözpınarlarımda sahte bakışları dinlendirirken aşk
hüznümü örten yün kazağım
düşüncelerimi saklayan şapkam ve ben
ne çok yıl gördü bu gözler
dudaklarım gömüldü sözlerimle
çizgilerim ağır gelmeye başladı
hani vakti gelince dinlensem...



ince bir gülüş saklı yine de
anımsamaların treni geçerken
dumanına takılıp gitti yüzümle beraber
her güneş ağarışında çoğalıyor an
ahşap kulübemde zaman yanarken
karlar düşerken siyahıma beyazca
bir fotoğrafta kalır belki en son karem…
uzak bir şiir okur
uzak bir canın nefesinde…




Fotoğraf.Ahmet Karaca

Adı Foma,
halen yaşıyor,
O çok uzaklarda da olsa…
Sesimi duymasa da…