Bir gemi yanaştı yakın zaman da limanıma
Önce sessizlik sardı limanı
Ne bir dalga ne bir martı sesi
Yapraklar bile kımıldamıyorlardı
Birden derinlerden sesler duyulmaya başladı
Ayak sesleri idi bunlar ve yavaş yavaş artıyordu
Limanın en uçrağa köşesine doğru yaklaşıyordu
O sesler yaklaştıkça ay kayboldu
Yıldızlar ışıklarını kaybetti
Güneş ise doğmayı unuttu
Bir anda limanı bir ışık sardı
Ayak sesleri o köşeye doğru yoğunlaştı
Korktum çünkü orada ben yatıyordum gözlerimi açamadım
Korkudan çünkü sesler tam dibimde bitmişti
O ışık göz kapaklarıma doğru yaklaştı
Sıcaklığını tenimde vücudumda hisseder oldum
Sol yanıma sanki bir şey dokundu
Hem acı verdi hem huzur
Gözlerimi bir cesaretle açtım
Karşımda gördüğüm surete bakmaktan alı koyamadım kendimi
Bu güzelliği daha önce hiç görmemiştim yanıma oturdu
Gecemi gündüzümü unuttum
Onun ışığı geceyi gündüzü birleştirmişti
Ve bana mutluluk vermişti artık…


Artık nedense çok üşür oldum
Ne onu hissediyorum nede mutluluğu
Galiba ben o sonsuz mutluluk rüyasından çoktan uyanmıştım
Ama bunu kendime söylemeye cesaret edememiştim…


O gitti ve bu rüya çoktan bitti…


Ümit Nebil