5
Yorum
0
Beğeni
4,7
Puan
1487
Okunma
damların altına sığınmış
gölgelerin çığlıkları
karanlık çöktüğünde
yırtar kulak zarlarımı
hepsi bir olur çınlayıp durur
sanki sağır olmuş gibi hissederim
yürek soğur
susar/ım kalabalıkların içindeki yalnızlığıma
ve
o an sen düşersin aklıma
ölüm mabedine gömersin kalbini
de
sus dedikçe sözlerinle yıkıverirsin
seni korumak için diktiğim tüm kaleleri
halbuki ben
ışığının peşinde koşuyordum
çıplak ayaklarımla her akşam
özlemlerinle rengini yitirmiş sokakları arşınlarken
ürkek çocuklar gibi kuşanırdım afacanlığımı
dile kolay ya da kara kaleme
ama adı aşk işte imkansızlıkları sever
kahraman(ca) ölür bende
5.0
67% (2)
4.0
33% (1)
Cevap Yaz