şimdi bir pencere aç gözlerinde
tüm mevsimleri davet et
sonra kışı sarıp sarmala sıkıca
ve kapat yüreğini o en derin soğuğa





ona rastlamak için giyinmiş gibiyim bugün
belki sözcükleri susturup bu sefer ona gitmemeyi öğretebilirim




yıllar geçtikçe
çarpıştığım dünlerin enkazı altında
dudaklarımın arasına sıkışıp kalan
bir türlü seni sevdiğini söyleyemeyen dilimle
başbaşa kalmanın ürpertisi
hafızamın unutulmayanlar arşivinde
bir numarasın biliyor musun?
gölgeme bile kaçamayacak kadar
yorgun ve suçluyum...





gökyüzünü sevemedim mesela
ya da
bir çocuğun ağlayan yüzünü
tüm bunlara
pastel boyalarımın arasından
çalınmış maviliklerin ben de açtığı derin iz miydi sebep?
sanmıyorum sen de sanma..






küçük bir alışkanlık
senden vazgeçememek.
bir akşamüstü dokunduğun duvarları sevmeme
konuk olursan
belki
kışı yolcu eder baharı müjdelersin sevgili...