Patolojik

uzak iklimleri düşünme yorgunuyum
çünkü sen hiç üşüme istedim
üşenmedim
kaygılı özlemlerimin kumral ikindisi bilmekten
sesinin ön yargısız doğallığını
tapıyorum sana gökyüzüm
gülüşünü esirgeme
bana ve kendine uzak değil hiçbir çocukluk
esirgeme gülüşünü seninle gülmek isteğimden


duraklarıma sığmaz
sabah göğü rengi sesinin
kuş olup konmak isterim tereddütsüz
adımlarının benim için olmayışına
bir adımlık yer bulabilir miyim ki
aklında...

acılarım alabildiğine şımarık
lise ikili
akşamlığın kızıl ve pembe oluşuna
dalık gözleri acılarımın
özlemim kadar uzun boylu
özlemimi doğuran sensizlik
anlamıyor asla beni...
özlemimdi oysa ömrümün anlamı


sabahların vardı
günlük hayatının dağdağası
bense böyle hayal meyal
öğlenin tam ortasında
ölüp ölüp dirilen akıl parası
ve ne ben Yılmaz Güney’li sana ulaşık
ne sen on sekizinde
beni dört gözle bekleyecek
şiirlere kanık
bulutlu umutsu...
umutsuzum...

sanki seninle tıp oynuyoruz
sanki kim konuşursa konuşsun
ikimizin dışında kaybeden hep aşk olacak...

ve ben şiirlerimle patolojik
ve sen suskunluğunla tıbbî
ama ikimizin dışında hep
kaybeden aşk olacak...mı? ...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.