Her masal, adamı büyütmez
Kimisiyle sade’ce küçülürsün...

Bir varmış
Bin yokmuş

Tembel bir efe varmış
O kadar tembelmiş ki!
Kurşunları tüfeğine koyup ateş edene kadar
Evini sarıp kurşunlarlarmış!
efe tembellikten iki kurşun anca sıkarmış..
Masal bu ya!!!

Bense ciğerlerimi üflüyorum
Soluk dünyanın pas tutmuş nefeslerine

Yırtıla yırtıla dikiyorum yüreğimi..
Sadece Pazar günleri açık değilim

Yakışıklı bir yorulmamışlık taklidi
Taşıyorum omuzlarımda

Hangi kavim ulusların hafızalarında
Bir yerleri yıkmış..ama sadece yıkmış
Olarak kalmak isterki?
Edige Mirza, Timur’un saflarında olsaydı mesela
Yine bir Edige Destanı kalır mıydı kitaplarda?

Sonu acıyla biten bir masal olsam
Herkes benden utanacak

Oysa kimi acılar vardır
Sorumlusu o acının üstüne mutluluğunu kuranlarındır!

Başı enginlerde olanın
Biraz da ayaklarına bakmak lazım

Omzu yükseklerde olanın
Biraz da bastığı omuzlara sormak lazım

Bu masal yukarıda rengarenk de
Ya aşağıda neden ateşten bir gömlek?

Kime "unutma
" dediysek
Önce o, sildi hatıralardan bizi
Sonu mutlulukla biten masallara giden tek yoldu, bu!

Bir varmış
Bin yokmuş

Bir efe varmış
Kimseyi unutmamış

Annesi ve babası kahvaltıda
" uğraşmıyorsun çok tembelsin" demişler
Oğul ölmüş acısından

Fonda Mahsun-i Şerif’ten
"Giderim" çalıyormuş..
Masalımız burada bitmiş

Gökten bir çift ayak düşmüş sofraya
Kimsenin yüreğine basmamış bir çift ayak!...
....bunu anne ve baba görmemiş!...