karanlıktı
göremedim
paslı neşterini sürünce zaman
amansız bir hastalığın pençesinde
yitip gitti an..


yaşamın karmaşasında
dönüp dolanırken hislerimiz
bir alameti farikadır
kötüden nasibini almış yüreğimiz..


ki biz;
yıkılmaya doymayan surların
yenilmez savaşçılarıydık
oysa bilmiyorduk
kış kadar yalnızdık
küflü masalların kör talihli figüranlarıydık..


hayır, susmuyorum!
bırak konuşacağım seninle
el pençe divan önünde çöken bu adam
son defa gelecek yanıbaşındaki şehre
bu deniz
bu gökyüzü
ve gecenin pul pul akan yıldızları..


şahit olacak ettiğimin yemin duasına
bende gömüleceğim yanına
hangi yazgı sürülürse sürülsün alnıma
ne İsrafil’in sur’ü
ne Azrail’in keskin tırpanı
ne de Leylasına kavuşmayı bekleyen
Mecnun’un sabrı
alamayacak içimdeki yangını..


benimsin
bendeki yarımın, diğer yarısı kadar
bendesin..



İzafi..



*içimden düşen her damla,
gözlerimin yasıdır.. "gözyası"