bugün kapalı kapılarımı açmak istedim hayata karşı
çıkmak istedim yeniden dışarı güneşe doğru koşmak
bir çocuk gibi oynamak istedim balonlarla
sallanmak parklarda pamuk şeker yemek istedim..
koşmak istedim uçan kelebeklerin arkasıdan
kırlarda üstüm yemyeşil olanakadar yuvarlanmak istedım
yanlzılğımı atmak istedim kapı dışarı
kötülüklerden kaçmak masum bir kente yerleşmek istedim
bu kahpe şehirden uzaklaşıp
sadece mutlu olcağım bir yere gitmek istedim
yapmadım... seni burda bırakıp gidemedim
senle kostuğum sokakları bırakıp gidemedim
senle sallandığım parklarda dolaştım sensiz yine
o cok sevdigimiz yerden izledm güneşi, deniz kenarından
mevsim yazdı bense sensiz son baharı yaşadım bugün...
açmak istediğim kapılara yaklaşamadan vazgeçtim
içimdeki acılarla yüzleştim içimdeki aşkla...
geçmişi hatırlattı bana yağmurlar..
bugün yine sana şah çektim bilmiyorum bu kaçıncı şah’ım
ama bildiğim yine aynısı mat diyemedim...
soğuk ve ıssız hayatıma geri dönüyorum...
seni bırakıp gidemediğim bu kahpe şehrimdeki yanlızğıma...
hıçkırarak ve sesizce ve sensizce...


Ümit Nebil