sarılma öyle boynuma

başıma bela olur gülüşün

karakollar çıka gelir

ağabeyin askerden kaçar

ağabeyin dağlardan

dağlar ağabeyinden firar





bir başına kalmışsın naçar

açar bu yüreğini şair

sana da açar

artık senden başka kimim var

ey sevdiğim güzel

saçlarından gün doğar




sevdim seni

bir şiirin gece yarılarına

şarkılar inerken

açlığa çekilen bıçak gibi

bir dinamitin içinde sensizliğe üşüyorum şimdi




günü erken bozdular

koruk vaktiydi

karanlığa kaldı düşler

sabahları da rehin alıp

gülüştüler




hangi sınırda el açtım ki tanrıya

bir şiiri kurşunladılar en güzel imgesinden

g(ördüm

kabzasından tutup günleri yüzüne sürdüm

türkülerimizi kundakladılar

s(övdüm

daha dizleri bile titrememişti kadınların

aybaşlarını bile bilemeden

kendi ellerimle toprağa gömdüm





sevdim seni

bir şiire yeni başlar gibi

bütün silahlar ölüm kokar diyor birileri




tükenen zamana ayak uyduramıyor çocuklar

yine geç kaldım linçlere / biliyorum

geç kaldım yangınlarda eritmeye kimliğimi

atların terkisinden doğruluyor keleşler

sırtımdan vuruyorum yine

yere kapaklanıyor umutlarım

öldüğüme inandıramıyorum kimseleri

yukarı kaldırıp üç el daha ateş ediyorlar

ölüm yuvarlanıyor dağlardan

kozasından tekmeyle kovulan bir kelebek gibi

koynunda ağırla beni





işte dünyayı el birliğiyle yakıyor

yakıyorsunuz

oysa

önünüzü bile aydınlatmaya yetmiyor ışığınız

siz körsünüz sevgilerinizde

aşklarınızda sağır

ki

otlar bile bitmez artık

bu nasıl kışladır




dön yine sen

hasretin sürgününde kal

başıma bela olsa da gülüşün kim takar

beni özlemeden sevsen de

unutsan da ne çıkar



renkler erken solar gün biterken

bütün savaşları siyah kazanır

bileklerimde intiharların üstüne

iki serum takılır

açabilsem gözlerimi

kim olduğunu göreceğim belki




hangi dağda kurt ölür ki açlıktan

önce

tanrılar

çıkarsın

maskesini



başıma bela olur gülüşün

ben sana

demedim mi



datça 21 eylül 2009

İsa İnan