Ah sevdiğim
“Can” dediğim

Sırra kadem basmış gündüzlerimin güneşi
Karanlığı aşikâr gecelerimin
Parlayan tek yıldızısın sen
Geceler boyu
Soluksuz seyrederim ben seni
Her seyredişim bir şiir olur
Başı sen, ortası sen, finali sen
Kumdan bir saat gibidir düşlerimdeki vuslatın
Biter kum, çeviririm saati
Bıkmadan usanmadan

Sensizliğe uyanışlarım
Bezen bir kardan adam bıraksa da kirpiklerime
Sen gözbebeklerimde hemen dönüşürsün bir kardelene
Aslında benimki
Ne aramak seni, ne de beklemek
Hiç gitmedin ki!

Gitseydin
Hâlâ mavi olur muydu bu kentin denizleri
Serçeler şakır mıydı adını
Sen kokar mıydı bütün güller
Ruhumun efsun gözlü kadını
Sen gittiğini sandın, yanıldın

Oysa ben
Batırmıştım bu şehrin seni taşıyacak gemilerini
Yakmıştım otobüslerini
Raylarını sökmüştüm trenlerin
Bu şehirden seni götürecek tek şey yüreğimdi
Onun da kaptanı benim
Sen gittiğini sandın, yanıldın
Yanıldın sevgilim

Bir gün gerçekten gittiğinde
Bir salâ okunur bu şehrin minarelerinde
Solar gözlerimde açan kardelen
Çığ düşer kirpiğimden makbere
İşte o gün gitmişsindir sen
Ve bil ki o gün ölmüşümdür ben


İHSAN TURHAN