ÖLÜMLE YAŞAM ARASINDA


solmuş bir çiçeğe bakıyorum
çatlamış bir saksıda,düpedüz ağlamaklıyım,
gazı bitmiş bir lamba
son titreyişleri mu ışığının
sessizce külleniyor son ateş sobada
yavaş yavaş soğuyor karanlık,
yokluğun…korku…yalnızlık…
sessizlik…umutsuzluk…tükenmişlik
hangi duygu boğuyor şu an yüreğimi,
birkaç isim geçiyor zihnimden,birini seçiyorum,
bir birine geçmiş harfler,hangisi?
bir gölgeye dokunuyorum duvarda,binlercesinden,
kiminki?
En yakın dostum da ölüyor şu an,eriyerek,
eski bir çay tabağı olacak tabutu
ve yanında götürecek parmaklarımı,kelimelerimi…
birazdan ve daha bitmeden bu şiir
yorulmadan gözlerim,düşüncelerim unutmadan seni
tükenecek ışık…

Hangi sevdayı taşıyabilirim ki şimdi yüreğimde
üstelik dilimde böylesine küflenmişken kelimeler
ve hangi şehri yaşayabilirim yitirilmiş kimliğimle
ölesiye muhtaçken ısıtan sarılışlara…
Sanki bir çizgi bu gece
ölümle yaşam arasında