I/hüzün

ay düşer, toprak yarılır şiirimin imge coğrafyasında.
anlamsız ve önemsiz günbatımları, donuk akşamlar
kimliksiz geceler, mavimsi ekşiliğini büyütür acının.

sözcükler ağu içer, sürme çeker hüzün karasından.

tarihin ve talihin gölgesinde uzayan kuşku yumağı,
eski bir zamanın kuytu uzamında; ki saçları kavruk
gözleri tandır, uyaksız ve imgesiz
el değmemiş bir sükunetle süzülür içine yalnızlığın.

söze çöken tortunun şiirimsi dudakları
gelgit imgeler bırakır yaşamın seyir defterine;
ki anlamı kendince anlamsız,savruk
dili yitmiş, yazgısız ve yargısız bir tirat,
bir anektot düşürür tuzlu maviliğine acının.

bir fersah uzakta kendisiyle sevişiyor hüzün.

hüzün yıllanmış şarap tadında; ki ay üşür.
yalnızlık eylül sabahında geceden tutuşur.

şiirim, kanatlarında gizlenmiş nisan yağmuru,
yolunu kaybetmiş serçe ürkekliğinde;
ki böğürtlen çalmış ekşimsi kızıllığına ağlar.

bir mil uzakta doğum sancısı çekiyor hüzün.

toprak kerbela susuzluğunda; ay tutulur.
sessizlik, deseni kil ve külden dokunmuş
iki başlı kılıç gecenin koynunda; söz biçilir.
emek ve alınteri; ki hiç bir çimen yeşermez çiğ damlasında,
hayasız sularda akıp gider.

zaman dursun istiyorun; ki başım dönüyor.
matem çayını tomurcuksuz düşlerden demliyorum;
tadı damağımda barut kokusu, acımtrak.
genzim yansın istiyorum; ateşi olan var mı
...şiir kıvamında!