K( A n a’ m a



anadan doğma bir hayatı

bağrımıza bastık diye birileri

taktılar kollarımıza kelepçeleri




bir deli isyanı bastırdılar sesimizde

hücrelere sığmadı yüreklerimiz sığmazdı da

her gün bir eşkıyanın eşkaliyle çıktık dağlara




önce gençlik yıllarımız topladılar meydanlardan

sevdalarımızı kurşunlayıp karartma geceleri kurdular

oy benim bedenime işlenmiş sevdanın kokusu

uykularımıza basarak giderlerdi evlerine gardiyanlar





şifresi çözüldü ihanetin bir bedene gönül vermenin

acılar içimizde çıldırdı çıldırdı dört duvar

konvoy konvoy Filistin askılarıyla önümüzden geçti bahar

kırık dallar gibi düştü omuzlarımızdan kollar

baş aşağı asıp yüreklerimiz boşaltmaya çalıştılar

o yürekler ki

durdurulmuş birer saat gibi kendilerini suskunluğa kurdular





yalnızlık hep tek başına sevişirdi yataklarda

marşlar söyleyerek bütün geceleri üstümüze örttüler

ağlamaya bile vakti yoktu çocuklarımızın

soluklarımızı içimizde saklayıp sığındık onurumuza

gözlerimizi sadece özgürlüğü görmek için açtık

karanlıklarla boğup düşlerimizi ölmeyi dayatılanlardık





ah çocuklar

bütün kuşlarımızı

umudun avlusunda

resmi törenlerle astılar





gökyüzü çıplak bir bakire gibi dururdu üstümüzde





hep adreslerini şaşırırdı merhabayla başlayan mektuplar

kefen bezine sarılmış paralar çıkıp gelirdi analarımızın koynundan





saz çalmayı kör Apdo’dan öğrendim

öğrendim şiir yazmayı Nazım’ın çırağından

‘’devrim biraz da devrilmemektir’’ derdi babam

avuçlarının içine sakladığı sigarayı savururken dudaklarından





son mektubunda

‘’başında fatiha okuyabileceğim bir mezarın olsun’’demişti anam

hala kazar durur yüreğindeki çorak toprağı bıkmadan usanmadan

uyumaz bir gün beni ağıtlarla uğurlamadan

anam

kucağımdaki yerim boş kalsın her zaman

dönerim gözyaşların kurumadan





çocukluğumu giydirin üstüme

ama patiklerim kalsın

kalsın

anamın gözyaşları üstümde

anam gözlerimden

kuşları seyre dalsın

dalsın

umudu yaralım


sıradan bir eylül ...............

İsa İnan