şair

kendi ışığına gömülen

yalnızlıktır



önce

bağlar bozuldu

şaraba durma vaktiydi aşkın

sonra bahçeler kurudu

bir bir söküldü kökleri hayatın

çözüldü insan

sorgularında kirli bir gölgenin




beyazın rengi değişti duvarlarda




tanrı tanımaz bir sevdaydı ferman

bütün yataklarda dağınık kaldı yüzümüz

acılar boyumuzu aştı

aştı dağları hayata karıştı





uzun bir yolculuktu ayrılık

yırtar gölgesini bir hayat kadını

gömer kendini geceye

ay ışığı susamayı bilmez terle koştururken

deniz aya ay denize susar

konuşmayı bilmeyen iki akrabadır onlar

onlar ki

aşkın ışığında boğulurlar




bembeyaz bir çarşafı kirletir bakire

bir çocuk dondurmaya batırır dişlerini

bir adam abanır düşlerine

şimdi bu şiirin üstüne sürgü çekme vaktidir

sen nadasa yatır gözlerini




şimdi uzak bir şehirde

beş çocuğuyla birlikte

yaşlı kadın duluğunu omuzlamaktadır

akşam daha yeni olmuştur

gece büyür gözlerinde

hamallar ayrılıkları yükler vagonlara

bir hasret rüzgar yakar geçer

elindeki karanfilleri




yeşiline yağmur yağmış dallar gibiydi

çocukların gözleri

ellerine almışlar simitleri

yanında turşu da olsa

başka bir şey istemezlerdi hani





şimdi gelincik tarlalarına

çoktan inmiştir domuzlar

f tipi ceza evinde

açlık grevine başlamıştır mahkumlar

sınırlarda bir suskunluk başlar

sevdanın pusuya düşme vaktidir




karanlığın bitmesine omuz vermiş bir adam

söver durmadan

yaz yaz der bitmiyor acıları

uzun bir yolculuktu sancıları



eylül

özgürlüğün

ışığa durma vaktiydi


01 eylül 2009

İsa İnan