İçimin acılarını görebiliyor musun yüzümden İstanbul?
Sevda oturdu en yaşanılası yerime!
Hayat yorgun tenimde,
Kalbimdeki yırtık dikiş tutmaz oldu kederime,
Duygularım lime, lime serim de,
Nasıl kıydın bilmem ki, sende filizlenen sevgime?
Oysa doymamıştım henüz, deniz gözlü yarime! ...

Şimdilerde, parçalanmış umutlarım vuruyor birbirine,
Ateş topuna tutuluyor gözlerim,
Yağmurlarım akarken pınarlarımdan,
Derin çizgiler açılıyor yüzümde...

Omuzlarıma yıkıldı başımdan geçerken sevda,
Çöktüm İstanbul çöktüm!
Elim kırınca yazan kalemi,
Sustum İstanbul sustum!

Hani merhametliydin sevenlerine?
Umutlar saçardın güzelliğinle yüreklerine,
Hiç yakışmadı sana İstanbul, acı bıraktın ciğerlerime,
Sol cenah’ım acıyor ölümüne!
Oysa ben değildim Çamlıca tepesinden bakarken,
Azizliğine methiyeler yazan şair
HATIRLASANA!

Bıraktım Emirgan da elimin izini bardakta,
Çayında kaldı ağzımın burukluğu...
Kağıt helvanın sevinci kalsa da çocukluğumda,
Ben değimliydim yine çocuk ayaklarımla,
Kendimden büyük hayaller kuran sen de,
Gerçekleşmesini beklerken Eyüp sultanda,
Yıkıldım umutlarımın altında...

Bir radyo istasyonundan bağırdım sevgimi,
Bütün sevenler duyup hayran kaldı da,
Bir ona duyuramadın İstanbul bir ona!
Biliyorum, sende susacaksın düşlerimin gerçekleşmeyen yanına...
Utanacaksın belki de yaptığına,
Çocuk temizliğine ettiğim dualardan.
Yoksa İstanbul,
Sende mi terk edeceksin beni kendinden,
Nicelerini basarken sevgi yanına,
Bana mı dar geldi kocamanlığın,
darağacına astın sevdamı?

Hatırlasana İstanbul!
Gözlerim öperken altından boynuzunu;
Pier Loti de kahve telvesinden çingene kızlara söylettiğin yalanları...
Ümitlendirirken yüreğimi hiç mi üzülmedin,
Sana da mı büyük geldi hayallerim İstanbul!

Sende mi yazdın adımı kara sayfalara?
Yine de sen acıtma sevenlerini,
Kulak ver dinle yüreklerini
Deniz gözlü yarim önce Allah’a,
Sonra emanet sana
Acıtma beni acıttığın kadar onu da, acıtma beni acıttığın kadar........