Sormadın bunca zaman hiç nasıl yaşarım
hiç mi dokunmadı vicdanına yaralı bıraktığın kadınlığım
oysa bir kaç cümle yeterdi yılların acısını silmeye
silmedin silmeyeceksin GÖRÜYORUM
kararlıyım bu defa ben gidiyorum
ağır yaralı hasar almış yüreğimle...

Ve gördüm artık, çalınmaya müsait bir ruhun var.

Söylemeye çalışsam sevgimi bir kez daha
kavuşturmuyor beni sana yolculuğum
sesime suskunluk oluyorsun, aklıma isyan
yollar geçiyorum bir akıl boyu gelemiyorum sana
zaman ölüyor derken kendim ölüyorum oysa
yine kimsesizliğim giydiriyor ruhuma kefenimi!

Kendine dahi söyleyemediğin gizindeyim ben
öfkendeki kadınım, kaybettiğin yılların satır aralarında kanayan!

Nerede bir yaralı yürek görsem. ben kanıyorum yaralarından
Ekim sancısı acılarını ekliyor içime
Temmuz sıcağı yakıyor içimin dışını
çektiğimi görenler acıyor ahvalime.

Açık artırıma çıkardım senli yanımı
bu bize pahallıya mal olur, alamayız diyorlar
hiç kullanmadığım aşkımın Ve sen örülmüş kadınlığımın
alıcısı bile yok artık...

Bunca yılın dökümünü bir celsede çıkarmak hiç de kolay olmuyor
kapağını açtığım her kayıp yıldan; iki bin altı yüz yirmi üç günden
harap bir ben çıkıyor
sana verdiklerimden, bana verdiklerini çıkarsam
yenilen sen oluyorsun, oysa kaybeden benim...

Yüreğimin içinde yaşamana sebep yılları kapatırken,
içinde öldürdüğün sevgimin ahı ile geçinebilecekmisin?

Sen yine de son bir daha bak bu aşka
bir daha ben gibi seveni bulacakmısın?

Hafize Hanaylı.