Alnımdan silinmişliğine inat, kalbime yazdım seni
sen uzağıma kaçırırken cismini
onurumu katlettim gururumu öldürdüm
sonra oturup hayalinle konuştum
aklı yitik başıma teselli oldu
hani umut ya adın, seversin belki diye
hiç saydığın varlığımı.

Arada bir sevgiden söz ederdin
ben, yüreğin var sanırdım
var olan her şeyimi yokluğunda kaybettim
önce sağlığım bıraktı beni sonra aklım
sonra mı,? Sonrası olmadı zaten.

İzbe odalarda yaşadım adı yaşamaksa
ağzından adıma verdiğin laflarla
sıcak ve nemli bir şehirde
susuşunun en acı türküsüydü ciğerimi kanatan
biliyordum oysa değersizliğimi
bir nasılsın esirgenen ve, bir merhaba bağışlanmayacak kadar yoktum gözünde.

Hep bana uğramadan geçtin şehrimden
çok şeyler götürdün giderken
ve ilk kez gidişin şehrimden değil yüreğimden
fazlaca kırılmış yüreğim bu sevdayı daha fazla taşıyamadı
bitirdi sineme sakladığım sevgiyi
sadece bil istedim!