Işıldayan zamanlar yalancı dostlar gördüm
O zamanlar elbette yıkılmaz dağ gibiydim
Yollarıma serilmiş suretten postlar gördüm
Hem bence hem onlarca hiç bitmez çağ gibiydim

Elveda diyemeden ne bahara ne yaza
Sonbahar geldi birden döküldü yapraklarım
Tarifsiz kara kışta saçlar döndü beyaza
Rahmetten yoksun gibi kurudu topraklarım

Dert denen bir yürüyüş benimki sonsuz kulvar
Zalim kader darbeyle oturmuş kalp tahtıma
Daimi dese bile “kıştan sonra bahar var”
İstisna kalmak düştü heyhat benim bahtıma

Denizin gökyüzünün mavisini özlerim
Kanat kırık uçamam vurgun yerim yüzemem
Tebessümüm içinde bin gözyaşı gizlerim
Boğazımda bir düğüm feryat edip çözemem

Yaşadığım bu günüm düşündüğüm dünlerim
Yarınlara kıyasla belki de çok iyidir
Kim ne dese boş elbet yaşadıkça anlarım
Belki de yarınım yok “şu an” bile zayidir

Her yaşayan sanır ki sadece bana oldu
Yaşamayan da derki bana asla gelmez ki
Oysa tarihe bir bak neler niceyi buldu
Lakin sen de haklısın yaşamayan bilmez ki


İHSAN TURHAN