"alıp başımı gitsem" diyorsun biliyorum

yanında kimse olmasın
kimse arayıp sormasın
kimseler bulamasın
hatta
gittiğinin bile farkına varılmasın

birikip göllenip yağmurlarca
sonra benden gitmelerin gibi
buharlaşıp uçmak istiyorsun

savrulmak istiyorsun biliyorum
bir avuç kum gibi gözlerime dolduğunca
güvercin kanadından düşen akça tüy gibi
döne döne uzaklaşıp gitmek istiyorsun


yüzünü aşkla yuğduğun
o şadırvanlı şehrin kubbeleri
seni anlasın istiyorsun

kurşuni bir tipi başlasın
dönmene ihtimal kalmasın
hiç okşamadığım saçlarında
her gün bir yeni tel daha vedalaşıyor siyahla
aynalardan biraz daha
uzağa kaçmak istiyorsun

Yunus’u Emrah’ı Mesnevi’yi
unutup aşk-ı sevdâyı
beni ve bütün ezberlerini

fırlatıp altın çakmağını
kol düğmelerini
ajandanı rozetini kartvizitini
senin olan ne varsa her şeyi

hasılı
dilimin her gün inkâr edip
gönlümün yeniden yazdığı seni
zamandan mekândan silmek istiyorsun


...

yorgunsun uykusuzsun
cadı kazanlarında kaynayıp
kurtlar sofrasında sabahlıyorsun

keşke bu kadar bilmeseydim seni
avucumun/canımın içi gibi

bir tek beni kandıramıyorsun…

Ceyda Görk