her şeyden ötesi
“kimsesizliğin” kanunu ve kitabı aşk oldu
yasaklandı muhafazakar bir tanrının emriyle
kalbinde sadece "ben" kalana kadar
bir süreliğine

kayıp bir dilek için
kuzguni gece
tan vaktini
tam vaktinde tavaf ederken
düşlerin belirsizlik saati işliyor
yıldız köşelerinde

ve yapraksız bir ağacın altında sere serpe
kıyameti ertelenmiş ömrümüzün kaderi uyuyor

uyanıyor yanlış bakışlarda birikmiş günahın
okundukça daha çok yanlış olan duanın kabulü sanki
nasıl bir kalabalıksın
ki
o yerde
seni baştan çıkaran bir yalnızlık çağırıyor
şimdi herkesin dolaştığı kimsesizlik gibi
tek başına doğuyorsun

zaman daha çok çocukken başlıyor her şey
sözler gözler yüzler tanıyor bedensiz ruhun
bedelsiz pişmanlıklar için
ya da kendine yazdığın hayatları ayıklama geçiyor
yaprak günlerin
bu ben miyim değil miyim bu ben miyim

ve dikensiz bir gülün renginde kanaya kanaya
kanatmayı öğrenmiş duygularımızın aslı uyuyor

utanıyor zinaya zorlanmış her aşk tarifi
tekrarladıkça atışlarını kalbinde
nasıl bir çoksun
ki
o yerde
seni baştan çıkaran bir aşk çağırıyor
şimdi herkesin yaşadığı kimsesizlik gibi
iki kişi oluyoruz

tesadüftü aslında aklımda bir son
bir meditasyon dönemiydi sanırım
ruhum arsız bir gölge peşindeydi
sesim göçebe
yılların penceremde gülümsediği hayaldi
tüm gerçeklerin intihar etmesi gibi

ve vedasız bir gidişin ardından baka baka
ağlamayı evlat edinmiş gözlerimiz uyuyor

korkuyorum her düğümde düğümlendikçe
kaç hıçkırık benden izinsiz gömer kendini söylesene
nasıl bir bensizlik
ki
o yerde
seni baştan çıkaran bir git çağırıyor
şimdi herkesin yaşadığı kimsesizlik gibi
tek başıma ölüyorum