esrik gözlerimin yarı uykulu ucuyla bakarken ufuklara doğru,

nutkumun tükenmiş sesine üflüyorum son sigaramı

henüz tamamlanmamış sevdalarımı toplarken yıldızların koynundan

savruk düşlerimle düşüyorum zemheri ayazlara

düşüyorum azapsı yalın çığlıklarıma

ve üşüyorum henüz intikamı alınamamış yıkımlarıma

sana dokunmaya yetim ellerimi yumruklayarak kırıyorum

giderek içimde büyüyen yokluğunu,

başımı yastığıma her koyuşumda öldüğümü saymıyorum

gülüşlerimi gelişine gebe ettiğinden beri

benliğime musalla bensizliğine içiyorum her gece

sükunete havlu atmış yüreğimde kopan fırtınaları

bilmiyorsun...

beşinci mevsim’imi bilmiyorsun

ayyaş gecelere, kaldırımlar boyu seriyorum postumu

ve hasretin kokan şehri kana buluyorum

boy boy manşetler atıyorum deniz kıyılarına

henüz doğmamış şafakları dibe vuruyorum şişelerde

sonra gölgelerimle kavgaya tutuşuyorum

kendimle boğuşup, kendimle düşüyorum rezilce

kolay olanı seçiyorsun...

gidince bitti, zaman alıştırır sanıyorsun

kendimden her geçişimi saymıyorsun

şimdi döşüşüme kibirlenerek bak

bir gün baş aşağı olduğunda görürüm senide.