Ben sılamı özledim.
Yeşil yapraklı gür kavakları.
Sılamın ısırgan otunu da özledim.
Ben sevdamıda özlemişim.
Ah sevdam !!!
Dağlar,tepeler, göller...
Bütün umutlarımla anılarım canlanmış.
Ben siyah tarlamıda özlemişim ;
Boy boy veren buğday tanelerinide .
Sonra akaşam çöker tepelere;
Beni ısıran karasinekleri özlemişim.
Sılaya hasret kalmışım ben
Yüreğimde yara;
Ayırma beni yardan ayrı Allah’ım .
Güneşin kızgınlığı altında gülümseyen;
Yem yeşil çayırlar ve güller.
Meleyen kuzuların sesinide.
Birde hastetimde yarim var.
Ayrıldım gonca gülümden.
Gülüm solmuş artık,
Gülüme artık hiç bir su yetmez.
Versemde kana kana suyu.
Ah ne fayda !!
Gülüp solmuş , kurumuş.
Yanmışta aşkın alevler içinde kalmış.
Hayat zerreceğindeki ben;
Vede sılam.
Kopsakta ayrılamayız.
Ben sılama ,
Sıla bana muhtaç.
Hatırladım da;
Nazlı nazlı esen rüzgarın sesiyle,
Baharın aşkıyla sallanan yaprakların
Altında oturuverdiğimi.
Ah! bre dünya;
Neydi o güzel günler.
Dün gibiydiler daha herşey,
Bitiremem ki saymakla.
Yanarım ben sıla aleviyle.
Bensizdir şimdi o.
Orak topraklarda bir güvercin gibi.
Tıpkı barışınki gibi....
Hep boşluğa kanat çırpar.


YESİL_GUNES