Etraf bir yığın insan kalabalığı
Çığlıklar yükseliyor masmavi gökyüzüne
Gökyüzüne çıkan ya hüzünler bulutudur
Ya da sevinç gözyaşlarıdır toprağa süzülen
Toprağa can veren bir damla su misali
Yeşili bitmiş,çoraklaşmış yüreklere
Bir damla su arıyor insan
Etrafında bunca deniz,okyanus varken
Bir çağlayana emanet edilmiş tuzlu yürekler
Tandırdaki çamura bulanmış ekmek misali
Tadı bozulmuş,hamuru yoğrulmamıştır duyguların
Son kullanma tarihleri çoktan geçmiş hayaller
Fırtına öncesi sessizliktir insanın umutları
Korsan değerlerle bitip tükenen bir ömür
Çığlık çığlığa bağıran bir vicdan
Soluk soluğa kalmış nefesler demeti
Bir tiyatro sahnesinin son perdesi
Olur da salondaki insanların yuhalama korkusu
Olur da daha erken biterse bu ömür sahnesi
Yahut tümden kapanırsa umutların salonu
Geçmişin balkonundan bakamıyor ya insan
Ya yükseklik ya da ulaşamama korkusu
İkisi de yer bitirir ya düşlerimizi
Hani derler ya;
Bizi diğerlerinden farklı kılan umutlarımızdır
Umutlarımızı yaşatmak yerine
Bizi yaşatan umutlarımıza sarılsak
Onların ışığıyla aydınlatsak önümüzü
Kim bilir belki de daha güzel ve anlamlı geçirirdik
Bu emsalsiz ömrümüzü...


Recep KARAGÖKÇE