içli figanlar sindi gittin de, mâverâma
parçalar yüreğimi elemin toynakları
hiç bir merhem kâr etmez köz olduğun yarama
örseler seni diye sitemin sağnakları
sükutun ocağında için için yanarak
eriyerek bulurken gam tandırında mânâ
içime akıyorum, anlıyor musun cânâ!

hücrelerim hep dil dil “dönsen!” diye yakarır
hissetmez mi yüreğin dinmeyen çığlığımı
düştüğüm bütün yollar beni sana çıkarır
baş ağrısı bilsen de canına varlığımı
minicik bir umuda dört elle tutunarak
yoluna koyulmaktan etmez diye imtina
yoluma çıkıyorum, anlıyor musun cânâ!

gecelerin koynunda değişmez meyim, sızın
kalemim dert ortağı, şiirim liman olur
içimde ürpertiler şaha kalkar ansızın
adını mısralara yazan elim tutulur;
âhımla harf tutuşur, sen yanarsın sanarak
ismin dilimde zikir, yüreğimde fırtına
yazmaktan korkuyorum, anlıyor musun cânâ!

söz dinlemez ne dilim, ne yüreğim, ne aklım
hayallerle savrulur, efkâr ile sızarım
açılır da giz bohçam, dökülür gizlin, saklım
diye anılarıma sır mezarlar kazarım
yine de kuş uykusu kâbusuna banarak
leyl’in depremlerini edinerek âşinâ
kan ter’le kalkıyorum, anlıyor musun cânâ!

yaşamam huzuruna etmesin gölge diye
mevt yeline sunarım her nefeste kendimi
tebessümün olunca son nefesimde gaye
bir darbeyle ansızın yıksa ömür bendimi
el sallar, gülümsersin diye umutlanarak
yumarak gözlerimi hasret çölü cihana
ecele bakıyorum, anlıyor musun cânâ!

yusuf’um, kuyularda buldum akıbetimi
sükûtun çığlığımın yolunu kesen ateş
bir kader açmazında öderken diyetimi
kundaklarım kendimi; cehennem nârına eş
görürsen ürperirsin diye evhamlanarak
sürgününde yanmayı kahır bilsem de cana
külümü yakıyorum, anlıyor musun cânâ!