Son Yol

karanlığımda göksüz bu kısır döngü
eski günleri düşünmek de kurtarmaz adımlarımın kaderini
ne o mavilik ne o karşı ki bahçenin aydınlık yeşilliği
güneş değmiş bir kere ellerimize yüzümüze gülüm
geri dönüş yok
bu yol son yol
bu yolculuğun dönüşü yok
ve ellerimde sensizlik ıslıklarım
ve dopdoluyum boşluğunla
ve çantamı hazırladım içli bir içtenlikle
çantamda yolların sana kavuşması ümidi
çantamda ümitten başka bir şey yok

açık mavidir ölüm
hiçbirinin sonunda da olmasan
ama sanaysa tüm yollar…

göğsümün ortasında duran kayada
kendim duruyorum paslanmadım
arı duru hayalinle muştulanmana duyarlı
seni bana dumanlı sabahlar taşır mahçup
gece kadar yer edememekten dertli acılarıma
taze gün kırgınıyım
eskirken çizdiklerim kırmızı tadında
parçalı bulutlarla ekeşen şiir eskizleri

begonya boylu tutardım ellerini
içimize kimbilir neler doğardı
yanından ayrılmaya bile kıyamazdım
seni bırakmamayı istemeyi yorgan yaptım
parke taşlı yolların olmak isterken
bana gelişine

bukağısı boşanmışsa gün ışığının
dudağının karanfil bakışlı güncesinden
kısık ışıklı limanlarıma yanaşmaya
kimse cesaret edemez bilesin maral ürperişlim
sen olmazsan bütün olmazlar daha bir olmazlaşır
bir tanem hazan da ağlarmış
vapurlar da küsermiş istanbul’a
sana çay demlemezsem saçlarımın renginde
hüzün kantoları da para etmezmiş
hep sen sanırmışım da ağlarmışım çiçek demetlerine
yalnızlık böyle vahşi ve barbarsa
sensizlik de seninle ilgili
seninle menevişlenen yüreğime söyledim
bileklerimi uzak uçurumlara kaçırdığın
bakışlarınla kestim
kanım gözlerinin renginde akacak
kederimle beslediğim bu zakkum
geç saatlere kadar bekleyecek
ikimizi...

’klarnet taksim sızısıydı sensiz bu güvercinsizlik
en çocuk halimde kırık oyuncağımdı ayrı olmak senden’


yağmuru izleyen çocuklar gibi...

şiirlerimle

ve

şiirlerimde

bekliyorum...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.