Annemin gözleri gibi bakardınız / hep
öyle yeşil / bahçeler gibiydiniz siz...
sararmış, solmuş şimdi benziniz,
umudun, dökülen saçlarında elleriniz !

mevsimler, tebessümdü hep dudağınızda:
gün ışığı sürerdi akşamlarınızda
karanfil kokulu sabahlarınızla
uzak iklimlerden, çıkıp geldiniz/ ne ara ?

ey zaman, ey düş !
siz ki artık, gözleri gümüş
sinemde /geçmiş tutuşmuş / yanmış
bu susuzluğu dudağıma siz mi koydunuz ?
meçhul istikamete mi artık yolumuz ?

yağmur kaçağı saçlarım / eylül ıslakmış
ne beklerdim / elimde ne kalmış ?
soluğunu, içre deviren şehvetli bir ayyaşmış !
beyazın yansısı, neden sizde böyle siyahlaşmış ?

gamlı âhenginizde, sesler tekdüze
toplayın / alın, bütün kırık sözlerimi içinize
aşımından, hükmü kalmadıysa bile
bilin / görün nelerim kaldı sizde…!

gün ışığı, akşamlarda kilitli
silinmiş, kumdan kalelerimin izleri
çekin üzerimden, sarı yapraklarınızın acı çiyini
büyüyor yıkıntılarım git gide…
devrilip duruyorlar üstüme üstüme !

nasıl aldandım / kandım, ben böyle size ?
yıktınız, vîrân eylediniz gönlümü siz
anladım
içimdeki ıssızlığa değen
soluk kandilinizdeki isiniz
son sedânız/son hayalâtınız imiş !


Hâdiye Kaptan


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.