İnce bir fıskiyede, çınlıyor suyun sesi!
İçimize düşüyor, bir şiir efsanesi...

Çardakta memnun güller, mest oluyor gönüller,
Her biri bir köşede, şeker eziyor diller...

Bir yanda yorgunluktan, devriliyor masalar,
Anlatıyor birisi, uzun geçmiş masallar...

Zamanı durudururken, uhrevi ezan sesi,
Vuruyor kimisini, bir gönül titremesi...

Bu dem de, kime düşer, olmak gönül kahyası?
Rüzgarlara karıştı, bir kızın kahkahası...

Ölümü uyutuyor, mezarlıkta servilik,
Bur da ağaç dediğin, güzellik ve gölgelik.

Güneş bir bir topluyor, kalan kulaçlarını,
Tarıyorum zamanın, uzunca saçlarını...

Dalıyorum gecenin, derince gözlerine,
Ayın şavkı vururken, soyunan dizlerine...

Geçerken gam kervanı, düştü bir kırık hava,
Kıpırdarken gönlümüz, yüreğimiz berhava...

Getir bire sağdıcım, demli olsun çayımız,
Oynayalım üç ayak, çalarken halayımız...

Yanağına çiy düşer, goncada gülümüzün,
İşime gelmez amma, son demi ömrümüzün.

Çınlat bütün ovayı, Şimdi daha hızlı çal !
Varsın onca günahın, olsun boynuma vebal.




Hayrettin YAZICI