Bir Leyla’nın yüzünde, kaç Mecnun’un gözü var,
Yıkıldı sandığımız, duvar ardında duvar...

Yüzümüze gülmedin, gül bari göçümüz de,
Unuttuk sahraları, şimdi çöl içimizde!

İçimizde ölürken her gün başka bir niyet,
Ne sevgi, ne merhamet, gündemimiz kıyamet!

An be an yükseliyor, ateşi alnımızın,
Keşke görsek içini şu alın yazımızın!

Bir bir ayıklasaydım, ne varsa bana ait,
Çöl müydü göreceğim, bir vaha mı çok mümbit?

Kaç zamanı sürüdün, anlamamışsın zahir,
Silmeden de gözükür, eğer varsa cevahir.

Yıldızlı bir geceye, bahane değil bulut,
Karlı dağın ardında, bin yıl bekler bir umut.

Umudun varsa eğer, çöller bahane olmaz,
Bir gülü, bin güzele sunsan asla utanmaz.

Kaç gül vardır elinde, bugün görsek Leyla’yı,
Yaradan verdi bize, aşkla birlik belayı !

Belayı sevmeyene, kılmalı aşkı haram,
Kaç parçaya bölündüm, anlamaz kimse meram!



Hayrettin YAZICI