Yani, iki şişe önce karar vermiştim yalnızlığa giden yola çıkmaya.
Plastik düşünceler,
hayaller,
Günbatımındaki ışık süzmeleri,
ve içimdeki o renk, yani en sevdiğim o renk,
Geleceğini yitirdiğinde karar vermiştim.
Ne tahta koltuğun büyük bir umutsuzlukla gıcırdaması,
Ne de, Sensizlik ve karanlığın bana çok fazla gelmesi.

Daha önceydi galiba, ama başlangıcını bilmiyorum.
Bekli de pişmanlıkların başında, beklide sonunda.
Belki de umutları tükenen insanlara, kapıları açmayı bilen olmadığını anladığımda.
Belki de bazı kapıların, her rüzgâr esintisinde kendince çarptığını gördüğümde.

Galiba açmasını bilmediğimiz yüreklerimiz di yanlış olan.

Kalem aynı kalem, dönüp de battığı yer de aynı.
Aşk aynı aşk, yaşayacağı yer de aynı.
Bedeni değil, canını sinesinde isteyen can,
Ne ruhunda aşkı öldürmeli,
Ne de bedeninde aşkı yaşlandırmalı.

Ressam daha ne yazsın.
Şair nereyi boyasın ki.
Üstelik turist bile değilken kalbinde.
Gökkuşağının tadı hala dilimde.

Al bu senin için, tomurcuk bir gül.
Hem de En sevdiğin renginden.....