Serâbın sağrısına, yaslamıştık her şeyi
Mecnun içimde öldü, çöller oldu zavallı
Zamanın ötesine, yollamıştık hep neyi
Perdeler soluverdi, tüller oldu zavallı

Âlemin eyvahıyla, ölüyordu kuşlarım
Asrımın öfkesinden, yaza durdu kışlarım
Işığın sofrasından, çekiliyor yaşlarım
Ozanlarım yanmıştı, göller oldu zavallı

Kırılmıştı kucaklar, çağlatıyor mâtemi
Siyah yüklü dudaklar, başlatıyor sitemi
Nefesler tükeniyor, öldürüyor meltemi
Esmiyor şu yürekler, yeller oldu zavallı

Bahçelerde bülbüller, arttırırlar figânı
Fersiz kaldı umman, süzdürürler hüsrânı
Âlemim umursamaz, ezdirirler harmanı
Canlar ateş yakmıyor, güller oldu zavallı

O güzel sevgileri, attılar kaf dağına
Döndürdüler zamanı, tamamen pul çağına
Girmezler şevkle hemen, erenlerin bağına
Heceler güneş yığmaz, diller oldu zavallı

Hasret tüter gönlümde, kubbeler kaldı bomboş
İçim, dışım, her şeyim; olmuştu birden nâhoş
Ey Pervânem nedendir, hislerimiz hep sarhoş
Geceler zikir dökmez, eller oldu zavallı