Çankaya Hastanesi’nin By Pas Odası’ndan

Bir hayat ki sadenin içindeki en yavan
Tek kapılı dört duvar, bir de kapısız tavan

Misafire kapalı mahkûma açık kodes
Dokunmak yok tutmak yok, ne temas ne yüksek ses

Herkesin sakındığı itibarlı bu adam
Yalnız kalkıyor sabah yalnız yatıyor akşam

Bir hayat ki en çetin dağ gibi önümüzde
Her aynaya bakışta eskiyen yeni yüzde

Günler artık en zinde olduğum günden değil
Öpeyim alnından gel ey diri geçmiş eğil

Şimdi ne keyifteyim ne de sefahattayım
Can kafesimde pençe anla nekahattayım

Lâmbamın bir yanıp bir söndürüldüğü anlar
Işığımın siyaha döndürüldüğü anlar

İçimde bir korkusuz korku, uykusuz uyku
Emir; otur ayaklan! Günlük muhasebem bu

Kaybettiğim sağlığım omuz askımda püskül
Yastığa düşen başım sağ sol yalpası düldül

Ve bir Eylül karpuzu sanki yarılan göğsüm
Yamalı bohça gibi ipe sarılan göğsüm

En acı çizgilerin çizildiği ten benim
Tabii şekillerin ezildiği ten benim

Kayıplar yaşanıyor damarında kasında
Cerrahın el attığı bu vücud hastasında

O bir yandan bir yana dönüp duruşun yasak
Refakatçi hazırda yasakları bağlasak

Kuru bir tuzu bile nefsinden sakınıyor
Nefsinin gardiyanı edası takınıyor

Emrini sıralıyor; şunu iç şunu yeme
Lokma bekçisi sanki içimdeki mideme

Dünya aydınlık ama ruhumdaki şey zindan
Vesvesemin çırpınıp aklıma düştüğü an

Hakk’a sığınıyorum şükür deyip bugüne
Gitmek de var rezilce bir ölümlü sürgüne

İşte bütün gerçek şu; bir ibretle avunmak
Ey gönlüm sana düştü bu hastayı savunmak
14 Haziran 2008