Uzayıp gitse de yollar
Her uzakta bir yakın var

Her mesele ayrı ayrı
Misâldir kendinden gayrı

Meselâ desek ki şöyle
Dünya hâli böyle.. böyle..

Ölse de dilemez aman
Barla’da Bediüzzaman

Din harbinde Bedir gibi
Yardımcıdır Mülk sahibi

Put ölür vuslat doğurur
Zikir imanı yoğurur

Sulhtur savaşı bitiren
Hayat verir can yitiren

Yıllar bir sayıya girmez
Son gün ilk yılı sevdirmez

Kendini bilmeyenlerin
Tefekkürü olmaz derin

Taze beyinlerde bir fors
Çelik işlemez çekiç, örs

Biter o delikanlı çağ
Eskir fikir, eskir dimağ

Son yazar ömürde perde
Beşik nerde? ninni nerde?

Gibi söylendiğinde ır
Bir vah..! Eyvah!..’a kalkışır

Hak-Hukuk değilse ibret,
Can evine yangın işret

Takındığı tacı düşer
Candan ruh ağacı düşer

Başa gelince tecelli
Muhabbet başlar Ecelli..

Daha musallâda iken
Soru gelir diken diken

Ey cema’at siz hepiniz
Zatı nasıl bilirsiniz?

İyi midir? Kötü müdür?
Bir cevab ki paldır küldür;

Asılda yokken doğru iz
Derler; çok iyi biliriz

Rabb’in bildiğine karşı
Tutarlar bir alkış marşı

Sonra.. bilmezler ki mezar
Hakkı solur azar azar

Adı ha Mehmed, ha Bekir
Külünk faslı.. Münker-Nekir

Kaybolurken akıl, izan
Gelir o beklenen mizan

O’ Baş verir bir ses; dann! Dann!
Görmesek de parça ve kan

Görmesek de biz o başı
Anlatır her mezar taşı..