Şifa’ya duran Üstadım Abdurrahim Karakoç’a!

Gitme Karakoç’um bizden ırağa
Yüreğimi biçer bir hızar sonra..
Âlemim dayanmaz erken firağa
Gitme! İçerimden kan sızar sonra..

Doğduğun Cela, kaldığın yer Sincan
Kırk yıldır nefes aldığın yer Sincan
Bizi âşinan kıldığın yer Sincan
Gitme! Dur! Gidişin çok üzer sonra..

Ben görmedim, var mıdır bir göreni
Katıldığın merasimi, töreni (!)
Çoban Çeşmesi’ni, kır Belören’i
Sen gezerdin, gayrı kim gezer sonra..

Ülkünle büyüdü millî harsımız
Şiirinle arttı dâvâ hırsımız
Sensiz kalsa kopuzumuz, örsümüz
Dâvâmız Mahşer’e dek uzar sonra..

İSYANLI SÜKÛT mu böyle duruşun
Bize BEŞİNCİ MEVSİM’i soruşun
Boşa çıksın onca fikri yoruşun
N’olur yol uzasın üç mezar sonra..

İSYANSIZ FERYAD’ım duam olmazsa
Hakk’tan niyazımı şifa bulmazsa
İlk sağlığın özcanına dolmazsa
Ben eririm ben, azar azar sonra..

Yaşın koca amma, zaman çok erken
Yürek, canımızda alev sürerken
..Ve iki bin on üç ..ve onbeş derken
Değsin tecelliye bir nazar sonra..

Sultan-üş Şuara’m vefat edersen
Kara topraklara nebat edersen
Diri Karakoç’u memat edersen
Hasan’a mektubu kim yazar sonra .?

Sincan: 30 Nisan 2012