yaşadığı en güzel düşte
ıslık çalarken delikanlı hayaller

siyah beyaz hareketlerde
başı boş
gönlü çok hoştu

elinden tuttuğu güzellikle ruhunu okşadı

aşka yelken açarken cesurca
tek güvenilen
gençlik ateşiydi
yürekten yükselen

bir bir geçerken günler
çok sesli orkestra eşliğinde
her giden güne bir ışık feda edildi yürekten
farkında olmadan
isyan bile edemeden
sessizce


“canım” denilenin
yaşattığı can daralmalarıydı
dudaktaki ıslığı geceye gömen

aşk kırıntıları dökülünce
yaşanan her bir adıma
toplamaya gönülsüzdü
dar zaman sevişmeleri

kan ter içinde geçerken son kez
aşkı söyleyen şarkıdan
çaresiz
sustu

iki kişilik yalnızlık başlayınca
tutkulara şahit yatakta
düşlere bulaşandı
ilk perdeyi kapatan yol ayrımı söylenceleri

düşle gerçek
varla yok arası




ikinci perdeye dokunup
terfi ederken yönüne kör beden
bir adım daha öteye

tanıdık delikanlı hayallerden bir esinti
bahar endamıyla yapıştı yaralı yüreğe
yine heyecan
yine coşku
aynı şarkıda mola verme arzusu

soluk kesen öpüşlere hasret dudaklar
ve
aşk la dökülen

“seni seviyorum”


uğurlanan sevda külleri üzerine
yerleştirilmeye çalışılan kor ateş

yürek çalkantısı
sessiz çığlık

duygu yorgunu bedenin teslimiyeti

dilden dökülememiş
sevmelere

hayal ötesi
sevişmelere



gece elini verince sabaha
dudakta asılı kalmış kırık bir gülümsemeydi
gecenin koyuluğuna karışmış aşk


düşle gerçek
varla yok arası


ve bir sonraki perde


bir yudum şarabın tadıyla takıldı
şiire
sesine ses verene
kendine iyi gelene

yüreğine dokunandı defne kokusu


düşle gerçek
varla yok arası…


ve…








// kapatmayın perdeleri, yanmasın ışık… söylenmedi henüz son söz … //