ÖYLESİNE BİR SEMİNER



İnsanlar bazen hayat kurtarırken, bazende hayatlarındaki en önemli şeyi kaybederler, sevgiyi kaybederler. Hatta bazıları sevgiyi yok etmekle kalmaz nefreti miras bırakırlar geriye.

Eyer sevginiz gülcüyse unutulmazlar başlar. Bazen iki parmagınızın arasında öfkeden kalemler kırarsınız. O da yetmez biriktirdiginiz onca duygu yüklü bir gemi olan mısralarınızı bir hiç ugruna teker teker yakarsınız..

İşte şimdi kurtuldunm dersiniz. Sonra kafanızı yastıga koydugunuzda derin bir düşünceye dalarsınız. Yasadıklarınız bir film karesi gibi birer birer canlanıverir gözlerinizde sonra göz bebeklerinizin isyanı bir damla yagmur bırakır yastıgınıza..

İşte o zamanlarda herkes hayatın komik anlarını yakalayıp kahkahalar atarken siz tavanda unuttugunuz bir yazıyı silmekle ugrasırsınız.. onuda silersiniz…işte simdi bitti dersiniz ama;bir yerde hep bir boşluk hissedersiniz. Bazende kendi kendinize sayıklarsınız. Bazende onun ismini arkadaşınınkiyle karıştırırsın…

Hayat gün gectikçe cehenneme döner. Elbette herkesin anlatacagı bir hikayesi vardır aşk adına. Ama hiç birisi benimki kadar elem dolu olmamıştır..

Neyse semirin son noktalarına geliyoruz. Kaybettiğiniz sevgiyi başka sokaklarda tekradan ararsınız..çünkü beyninize çakılan ve her hatırlayışınızda ruhunuzu acımasızca kemiren o melek görünür seytanı tamamen unutmak istersiniz..

Evet
Bunu yaparkende ecelin ta kendisiyle boguşursunuz.

Zamanla yalanlar uydurur kendinizi avutursunuz. Bazende küfre dolarsınız bazen duvarlara feryansın edersiniz. Öyle yada böyle son cevabı yine kalbiniz verir.

Bundan bir otuz yıl sonra kırık bir kitap rafında unutulmazım adlı bir kitap görürseniz bilinki o kitabın yazarı hergece utanmadan ve usanmadan çocuklar gibi aglıyordur…



ŞAİR:KİLİSLİ RESSAM RÜSTEM KORKMAZ