cok güzel siir, yüreginize saglik..

ÞÝÝRÝNÝZ MUHTEÞEM...!

Bir ara cehennem abla çaldý kapýmý kaçmadým..
Alacakaranlýklar bastý ruhumu en hazin yerinde,
Yine korkmadým…
Sonra Azrail sormustu beni,
Saclarýndan tutup göbeginde raks etmiþtim o zaman.
Anlayacagýnýz….
Ne sevda anlayabildi beni, nede Azrail.
Ama ben birsy örgendim…

YALAN SÖYLEMEDEN YASAMAYI; BABAMDAN
HASRETÝ; ANNEMDEN,
ÝHANETÝDE; ELA GÖZLÜ MELEKLERDEN ÖGRENDÝM….

BÝZE BÖYLE GÜZEL ESER KAZANDIRDIÐINIZ ÝÇÝN SÝZÝ KUTLARIM.DOST SELAMLARIMLA.

BÝRSEY ÖGRENDÝM


Yalnýzlýk; karanlýk gibi yapýþkan, kaygan, dokunulmaz ama var.Belkide soguk bir gecede pusuya yatmýþ yollarýmý gözlüyor.

Ah geceler….
Kiralýk bir katil misali vuruyor beni yerden yere….
Ah yalnýzlýk….
Birgün sende yalnýz kalacaksýnbiliyorum.
O zaman aglamaklý olacak seninde gözlerin.
Sende vuracaksýn öfkeni duvarlara,
Sende eriyeceksin bir güzelin bakýþlarnda

Kimbilir…
Belki sözlerin düðümlenecek dudaklarýnda, biteceksin.
Ellerin; yaþlý bir adamýn ellerini kýskanýrcasýna titriyecek,
Sonra yüregin üþüyecek.
Hemde onca ateþ içinde yanarken,
Yüregin fýrlamak isteyecek yerinden.
Eyvahla süslenen bir çýglýk cýkacak avazlarýndan.
Kimse duymayacak seni.
Bir zeybelk misali dizlerin çökecek topraga
Sonra yumruklar tamamlayacak topraga vuruþlarý.
Gözlerin kýzaracak yalnýzlýk korkusuyla…

Ürperecek yüregin…
Ah kader!
Bu çelimsiz yüregimle, saclarýndan tutup yerden yere calacak kadar öfkeliyim sana..
Bana bakma öyle…
Ben bu sevdayý böyle yazdým,böyle okurum.
Gölgesine vurulmusum sarý saclarýnýn,
Yýldýzlar kopartmýþým göbebeklerinden,
Alýp alýp saklamýþým umut yolculugunda…

Sözüm;
Kayýp bir sevda kentinde kaybolan sevda yolcularýna.
Belki, kaþýn, gözün, ellerin beni bogmak isteyecek ama;
Sevda adýna ne söylenmiþse yalandýr!

Yakýn bütün resimleri,
Yakýn bütün þiirleri,
Sevda adýna ne varsa yakýn,
Ne romanlar roman oldu ne þiirler siire benzedi.
Dur!’ sakýn kalkma yerinden,
Daha sözüm bitmedi.
Önce sözlerimi geri ver, umutlardan ödünç aldýgým,
Ardýndan yalanlarýný topla öyle git.
Ne yalandan papatyalar isterim bahcemde nede ruhumu ýslatan gözlerini…..

Sakýn korktugumu sanma!
Ben Veysel’le solumuþum topraklarýn tozunu.
Nazým hikmetle yürümüþüm geceden geceye.
Ayný yolda nasr tuttu ayaklarýmýz.
Tek farkýmýz ; o ela gözleri yazmýþtý ýzdýrap denizinde.
Bense hilal kaþlarý….

O;
Bir yýldýz misali kayýp gitmiþti karanlýk gecede bense halen yürüyorum.
Bu yolda neler gördüm bir bilseniz?
Yüregimiz sahra ateslerinde donmasýndan tutunda,
Yagmurlrýn gözyasýmý kýskanmasýna kadar ,
Ne ararsanýz var..

Bir ara cehennem abla çaldý kapýmý kaçmadým..
Alacakaranlýklar bastý ruhumu en hazin yerinde,
Yine korkmadým…
Sonra Azrail sormustu beni,
Saclarýndan tutup göbeginde raks etmiþtim o zaman.
Anlayacagýnýz….
Ne sevda anlayabildi beni, nede Azrail.
Ama ben birsy örgendim…

YALAN SÖYLEMEDEN YASAMAYI; BABAMDAN
HASRETÝ; ANNEMDEN,
ÝHANETÝDE; ELA GÖZLÜ MELEKLERDEN ÖGRENDÝM….



Þair: KÝLÝSLÝ RESSAM RÜSTEM KORMAZ

bende birþey öðrendim alýnmayasýn ha
siyah resim üstüne kara yazýnca okunmuyor biliyormusun
saðlýcakla kalýn