Hepsini aynı sanırdım ayların
Ocağın içine minik bir serçe
Soğuğun içine gözyaşı düşene kadar

Her kış aynı değilmiş meğer
Kar yağmadan da üşürmüş insan
İliklere kadar vurduğunda ayaz
Ruhun tuvalinde
Karışırmış siyah ve beyaz
Gri bir fon içinde
Siyah bir rüzgâr, titreyen bir serçe
Resmetmek zor olurmuş acıyı
İnsanın yüreğine böylesine düşünce

Kayıpsa acının kimliği
Kimliksiz kalıyormuş çekenin nefesi
Kara gözlerinde alevden gözyaşı
Kirpiklerinde buz dağı
Yüreğinde çaresizliğin ağı
Rengini kaybettikçe sabır taşı
“Baba neden, anne neden, neden ben?”
Diye sorarmış çocuğun gözleri
Saçına ağlar, “suçum ne?” diye ağlar,
İçine ağlarmış sözleri
Görsen bile
Gözyaşı ne renktir
Hangi renk bu acıya denktir?
Bilemez ve bazı gözyaşlarını silemezmişsin

Güneşe düşünce siyah
Oturup kalırmış zaman adlı seyyah
Sorarmış çocuk neden bulanık?
Sorarmış çocuk neden koşamıyorum?
Sorarmış çocuk ellerim?
Sorarmış çocuk gözlerim?
Cevapsız kalır anlatamaz susarmışsın

"Yelkovan" der "akrep" der…
Susar, sessizliğine kan kusarmışsın
Kumdan olsa da saat
Çeviremezmişsin tersine
Çocuğu mutlu etmezmiş hiçbir vaat
Ağlar saçına, ağlar içine
Ağlar ayağına, eline, gözüne
Çocuk ağlarmış kaybettiğine

Göremezmişsin meğer
Gözyaşı ne renktir?
Hangi renk bu acıya denktir?
Bilemezmişsin
Silmek istesen de silemezmişsin
Zorlanır, anlatamaz
Susarmışsın
Susar, çaresizliğinle kan kusarmışsın!

İHSAN TURHAN